میلاد حجت خدا، دوازدهمین ساغر الهی بر منتظران جمالش مبارک باد

یا مهدی(عج)! ای نقطه شروع شفق، ای مجری حق! میلاد تو، قصیده بی انتهایی است که تنها خدا بیت آخرش را می داند؛ بیا و حُسن ختام زمان باش!

_{سپیده دم روز پانزدهم شعبان سال ۲۵۵ ه.ق می دمد. عطری آسمانی در فضا می پیچد. نرجس در هاله ای از نور بوده و حکیمه (عمه امام حسن عسکری(ع)) بیقرار سوره قدر را زیر لب زمزمه می کند. آری! صبح صادق می دمد و بوی بهشت فضای خانه امام حسن عسکری(ع) را عطرآگین می کند، زمین از آمد و شد فرشتگان آسمانی غرق نور است. آن روز آفتاب بیقرارتر از هر روز طلوع می کند تا چشمش به جمال فرزند منوّر امام حسن عسگری(ع) روشن شود. آفتاب نیمه شعبان می دمد و با دمیدنش، مژده طلوع آفتابی حقیقی را برای تمامی مردمان به ارمغان می آورد و خداوند با قدرت بی پایان خویش، ولادت حضرت مهدی (عج) را از دشمنان مخفی نمود و تا به امروز، ایشان را مشمول حمایات خود قرار داده تا حکومت عدل جهانی به دست حضرتش برقرار گردد. ان شاءالله…
مرحوم شیخ صدوق نقل می کند، وقتی امام زمان(عج) ظهور کند در حالی که به دیوار کعبه تکیه داده ابتدا این آیه را قرائت خواهد کرد: "بَقیة اللّه خیر لَکُمْ اِنْ کُنْتم مؤمنین" بقیة اللّه برای شما بهتر است اگر اهل ایمان باشید.
آن گاه خواهد فرمود: منم بقیّة الله و حجت خدا و خلیفه و جانشین او برای شما. نقل شده است از آن زمان به بعد هرکس که خدمت حضرت مهدی(عج) می رسد به آن حضرت با عبارت: السّلام علیک یا بقیّة الله؛ سلام بر تو ای بقیّة اللّه؛ سلام خواهد داد.
در بحارالانوار در مورد اهمیت این شب از زبان پیامبر اکرم(ص) این گونه روایت شده است: من شب نیمه شعبان، خوابیده بودم که جبرائیل به نزدم آمد و گفت: ای محمد! آیا در این شب می‌خوابی؟ 
گفتم: ای جبرائیل! مگر این شب چه شبی است؟}